Outra dimensión da muralla é a simbólica. A monumentalidade deste muro defensivo transmitía unha idea de prestixio aos foráneos, anticipando os recursos económicos e o poder que tiña a comunidade á que lle daba protección.
O conxunto de estruturas que ves aquí, aparentemente inconexas, foron as primeiras escavadas de todo o castro, en 1966. As construcións da plataforma máis baixa forman un “barrio de tipoloxía indíxena” limitado pola propia muralla, e aparece separado por muros de contención e nivelación doutras construcións que se levantan nas plataformas superiores.
A posibilidade de que sexa un forno cerámico convencional é improbable polo seu pequeno tamaño. Xa que logo puido ser un aparello destinado á fundición de mineral para obter metais: ouro, cobre ou prata.
A complexidade técnica destes motivos decorativos evidencian unha gran habilidade técnica por parte dos artesáns que os tallaron, o que nos fai pensar incluso nunha dedicación a tempo completo.
En Castromao atopáronse varios trísceles, o máis coñecido de todos, este, de infrecuente tipoloxía calada, que xira os seus tres brazos de esquerda a dereita. A súa factura fainos pensar que estivo embutido no muro dunha cabana de planta cadrada, facendo as veces de celosía durante a derradeira etapa na que estivo habitado este sector do castro, alá polo s. II despois de Cristo.
Ademais da función práctica, como celosía, o tríscele tamén pode ser interpretado en clave artística, xa que ao ser iluminado polo sol provocaría o seu reflexo nunha parede interior.
Os trísceles poden vincularse tamén ao mundo relixioso, en concreto ao culto solar, algo moi frecuente en toda a Europa prehistórica, que acolleu os distintos tipos de esvástica (rosetas, trísceles de tres e catro brazos) como emblema identitario frecuente.